Ketlicy
| |||||
| město: | Lubij | ||||
| zagmejnowanje: | 1. januara 2003 | ||||
| wobydlerstwo: | 971 (31. decembra 2023)[1] | ||||
| wysokosć: | 265 metrow n.m.hł. | ||||
51.12944444444414.676111111111265
| |||||
| póstowe čisło: | 02708 | ||||
| předwólba: | 03585 | ||||
| wotwodźene słowa: |
| ||||
 Pohlad z Lubijskeje hory přez Ketlicy na Hamorsku milinarnju | |||||
wikidata: Ketlicy (Q160874)
| |||||
Ketlicy (němsce Kittlitz) su hornjołužiska cyrkwinska wjes w sakskim Zhorjelskim wokrjesu a słušeja k městu Lubij. Ewangelska wosadna wjes z nahladnej wosadnej cyrkwju swj. Trojicy a nimale tysac wobydlerjemi leži w Hornjołužiskich honach sewjernje Lubijskeho stareho města.
Stawizny
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]_Kirche.jpg)
Prěnje historiske naspomnjenje je z lěta 1160 (Henricus Chideliz).[2] W lěće 1884 měješe wjes po Mukowej statistice 674 wobydlerjow, mjez nimi 229 Serbow (34 %), kiž rěčachu Lubijsku narěč.[3] Arnošt Černik zwěsći 1956 serbski podźěl wobydlerstwa wot jenož hišće 3 %.
Poslednje serbske kemše wotměwachu so pod fararjom Pawołom Mrózakom (1877–1931) w lětomaj 1926/27.[4] Na kěrchowje nadeńdu so serbske resp. dwurěčne narowne kamjenje fararjow Jana Renča a Michała Domaški kaž tež serbskeho komponista Korle Awgusta Kocora.
Wot lěta 1895 mějachu Ketlicy zastanišćo při železniskej čarje Lubij–Wóspork, kotraž so 1903 hač do Barta a 1906 hač do Radworja podlěši, hdźež bě z čaru Budyšin–Wojerecy zwjazana. W lěće 1972 bu wosobowy wobchad zastajeny a 1973 so čara mjez Lubijom a Bartom zawrě.
Wosobiny
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]Narodźili so w Ketlicach
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]- Jan Bohuwěr Šołta (1731–1755), filozofiski spisowaćel
- Handrij Wujanc (1814–1877), wučer a awtor
- Měrćin Renč (1853–1911), farar, serbski stawizniski slědźer a kulturny prócowar
- Jan Renč (1856–1916), farar a serbski kulturny prócowar
Skutkowali we wsy
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]- Jurij Šěrc (1634–1674), farar a kěrlušer; 1655–60 diakon w Ketlicach
- Chryša Šlenkar (1674–1728), farar a nabožinski prócowar; 1707–16 diakon w Ketlicach
- Matej Šołta (1691–1773), diakon, pedagog a spisaćel nabožinskich spisow; 1730–73 diakon w Ketlicach
- Jan Jakub Pětška (1743–1823), diakon a wudawar biblije; 1773–1823 diakon w Ketlicach
- Korla Awgust Kocor (1822–1904), komponist, dirigent a wučer; 1852–88 kantor a wučer w Ketlicach
- Franc Moric Domaška (1862–1931), farar a składnostny spisowaćel; 1892–98 kapłan w Ketlicach
- Wylem Nowy (1870–1933), farar a kulturny prócowar; 1904–10 farar w Ketlicach
Za dalšich fararjow hlej zapisk wo Ketličanskej cyrkwi.
Žórle
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]- ↑ staw: 31. decembra 2023; Podaća Lubijskeho stawnistwa
- ↑ Ketlicy w Digitalnym stawizniskim zapisu městnow Sakskeje (němsce)
- ↑ Ernst Tschernik: Die Entwicklung der sorbischen Bevölkerung. Akademie-Verlag, Berlin 1954, str. 105. → wšě wjeski
- ↑ Peter Altmann, Lars-Arne Dannenberg (wud.): Kittlitz. Dorf und Herrschaft in der Geschichte 1160–2010. Görlitz/Zittau, 2010, str. 271.
Wotkaz
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]
Commons: Ketlicy – Zběrka wobrazow, widejow a awdiodatajow
Bělecy (Bellwitz) | Dažin (Großdehsa) | Dołhaćicy (Dolgowitz) | Habrachćicy (Ebersdorf) | Hłušina (Glossen) | Chrapow (Krappe) | Karlowa Studnja (Karlsbrunn) | Ketlicy (Kittlitz) | Korecy (Georgewitz) | Łuwoćicy (Lautitz) | Luchow (Laucha) | Małe Radměrcy (Kleinradmeritz) | Mučnica (Mauschwitz) | Njechań (Nechen) | Njeznarowy (Eiserode) | Róžany (Rosenhain) | Serbske Kundraćicy (Wendisch-Cunnersdorf) | Serbske Pawlecy (Wendisch-Paulsdorf | Stara Chójnica (Altcunnewitz) | Stwěšin (Peschen) | Walowy (Wohla) | Wolešnica (Oelsa) | Wopaleń (Oppeln) | Wujer (Unwürde)