Radšowk

Z Wikipedije, swobodneje encyklopedije
Radšowk
Klein Radisch
Połoženje Radšowka na karće Hornjeje Łužicy
Połoženje Radšowka na karće Hornjeje Łužicy
DEC
Połoženje Radšowka
Połoženje Radšowka
gmejna: Hamor
zagmejnowanje: 1973 (do Klětnoho)
wobydlerstwo: 35 (30. nowembra 2020)[1]
přestrjeń: 2,416 km²
wysokosć: 137 metrow n.m.hł.
51.34166666666714.645555555556137
póstowe čisło: 02906
předwólba: 035895
wotwodźene
słowa:
wobydler/ka:
Radšowčan/-ka
adjektiw:
Radšowčanka
skłonowanje:
Radšowka, Radšowkej, Radšowk, Radšowkom, w Radšowku
Kamjentny křiž w Radšowku
Kamjentny křiž w Radšowku

Kamjentny křiž w Radšowku

Radšowk (němsce Klein Radisch) je wjeska w sakskim wokrjesu Zhorjelc, kotraž słuša k Hamorej. Leži 137 m nad mórskej hładźinu a ma 35 wobydlerjow.[2]

Geografija[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]

Mała holanska wjeska nadeńdźe so někak štyri kilometry wuchodnje Klětnoho, južnje statneje dróhi 121, kotraž wjedźe z Klětnoho do Chrjebje. W lěsu sewjernje Radšowka nadeńdu so wulke rybniki.

Stawizny[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]

Sydlišćo naspomni so hakle w lěće 1658 prěni raz jako Ratzschholtz[3] a je tuž wo wjele młódše hač Radšow. Mjeno pochadźa prawdźepodobnje wot staroserbskeho předmjena Radiš. Radšowk słušeše dołho k Mikowskemu ryćerkubłu.

Wobydlerstwo[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]

We 1880tych lětach měješe wjes po Mukowej statistice cyłkownje 102 wobydlerjej, z nich 85 Serbow (83 %) a 17 Němcow.[4] Arnošt Černik zwěsći w lěće 1956 serbski podźěl wobydlerstwa wot hišće 52,2 %.[5]

Hlej tež[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]

Literatura[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]

  • Klein-Radisch/Radšowk. W: Oberlausitzer Heide- und Teichlandschaft (= Werte der deutschen Heimat. Zwjazk 67). 1. nakład. Böhlau, Köln/Weimar/Wien 2005, ISBN 978-3-412-08903-0, str. 180sl.


Žórła[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]

  1. staw: 30. nowembra 2020; Podaća Hamorskeje gmejny na swojej webstronje
  2. 30. nowembra 2020; Podaća Hamorskeje gmejny na swojej webstronje
  3. Radšowk w Digitalnym stawizniskim zapisu městnow Sakskeje (němsce)
  4. Ernst Tschernik: Die Entwicklung der sorbischen Bevölkerung. Akademie-Verlag, Berlin 1954, str. 117. → wšě wjeski
  5. Ludwig Elle: Sprachenpolitik in der Lausitz. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 1995, str. 254. [46 wobydlerjow, z nich 16 dorosćenych z aktiwnymi znajomosćemi serbšćiny, 4 z pasiwnymi, 4 serbske dźěći a młodostni, 22 bjez znajomosćow] → wšě wjeski
Z Wikipedije, swobodneje encyklopedije