Złokomorowska narěč
Złokomorowska narěč bě dialekt serbšćiny, kotryž so w Złym Komorowje a wokolnych wsach hač do 20. lětstotka rěčeše. Jako jedyn ze serbskich namjeznych dialektow běše hornjoserbšćinje bliši hač delnjoserbšćinje.
Kaž pola Mužakowskeje narěče wariěrowaše bliskosć k jednej ze serbskeju standardneju rěčow wot jedneje wjeski k druhej. W běhu industrializacije pózdnjeho 19. a zažneho 20. lětstotka zhubi so narěč najprjedy w měsće a kusk pozdźišo tež we wokolnych wsach.
Rěčna asimilacija w Złokomorowskej kónčinje bu nimo připućowanja němskorěčnych dźěłaćerjow do industrijnych zawodow předewšěm spěchowana přez wotstronjenje serbskich Božich słužbow w 19. lětstotku (Žarnow 1830, Klěśišća 1840, Sedlišćo 1864 a skónčnje 1878 tež w Serbskej cyrkwi w měsće samym). Wot lěta 1840 njemějachu nimo toho hižo žanu serbskorěčnu wučbu w šulach. Za čas NDR běše najbliša šula z B-wučbu serbšćiny w Ptačecach. Tak so serbšćina jako swójbna rěč hač do srjedź 20. lětstotka zhubi.
W 1960tych lětach přepytowachu rěčespytnicy z pomocu poslednich maćernorěčnikow Złokomorowsku narěč, wosebje jeje Košynsku wariantu.
Literatura[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]
- Franc Šěn: Senftenberger Region. W: Franz Schön, Dietrich Scholze (wud.): Sorbisches Kulturlexikon. Domowina-Verlag, Bautzen 2014, str. 357–360