Žołtojty kokorč
| |
| Žołtojty kokorč (Pseudofumaria lutea) | |
| systematika | |
|---|---|
| Domena | Eukaryoty |
| Swět | Rostlinstwo |
| Eudikotyledony | |
| rjad: | (Ranunculales) |
| swójba: | Makowe rostliny (Papaveraceae) |
| podswójba: | Kokrikowe rostliny (Fumarioideae) |
| ród: | Kokorč (Pseudofumaria) |
| družina: | Žołtojty kokorč |
| wědomostne mjeno | |
| Pseudofumaria lutea | |
| (L.) DC. | |
Žołtojty kokorč (Pseudofumaria lutea) je rostlina z podswójby kokrikowych rostlinow (Fumarioideae) znutřka swójba makowych rostlinow (Papaveraceae).
W někotrych žórłach ma wědomostne mjeno Corydalis lutea.
Wopis
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]Žołtojty kokorč je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 15 hač 30 cm. Rostlina je sylnje rozhałuzowana.
Łopjena su dwójce hač trójce pjerite, na hornim boku zelene, na delnim boku šěrozelene.
Kćěje wot meje hač oktobra. Žołte, wotrohowane kćenja docpěja dołhosć wot 1,2 hač 2 cm a steja po pjećoch hač po pjatnaćoch w kićach. Keluškowe łopješka docpěja dołhosć wot 4 hač 6 mm a su zubate.
Stejnišćo
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]Rosće w murjowych škałobach z přesaknjenej wodu abo lockim zasćinjenjom.
Rozšěrjenje
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]Wužiwanje
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]Žórła
[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]- Schauer - Caspari: Pflanzenführer für unterwegs, ISBN 978-3-8354-0354-3, 2. nakład, 2008, strona 146 jako Corydalis lutea (němsce)
- Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 316 jako Pseudofumaria lutea, Corydalis lutea (němsce)
- Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
- Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
- Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
- Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)
