Clemens
Clemens (tež Klemens) – z łać. clemens, - entis, f. (miłosćiwy, hnadny, smilny) – je muske předmjeno z doby prakřesćanstwa. Starša hornjoserbska forma mjena je Klimant [1].
Bamžojo z mjenom Clemens[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]
Tež bamžojo wuzwolichu sej za swój pontifikat mjeno Clemens/Klemens:
- Klemens z Dottingena
- Klemens z Roma (Klemens I.) 90 - 101 (swj. Klemens)
- Klemens II. 1046 - 1047
- Klemens III. 1187 - 1191
- Klemens IV. 1265 - 1268
- Klemens V. 1305 - 1314
- Klemens VI. 1342 - 1352
- Klemens VII. 1523 - 1534
- Klemens VIII. 1592 - 1605
- Klemens IX. 1667 - 1669
- Klemens X. 1670 - 1676
- Klemens XI. 1700 - 1721
- Klemens XII. 1730 - 1740
- Klemens XIII. 1758 - 1769
- Klemens XIV. 1769 - 1774
Serbske wosobiny z předmjenom Clemens[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]
- Clemens Hrjehor (1953–2021), katolski farar w Radworju a Chrósćicach
Wotkaz[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]
Noty[wobdźěłać | žórłowy tekst wobdźěłać]
- ↑ Jan Arnošt Smoler: „Die Lausitzer Serben erhielten das Christentum zuerst von den Slawen.” W Zeitschrift für slavische Literatur, Kunst und Wissenschaft, zwjazk 2 (1864). W google books a w www.lausitz.la