Jan Renč: Rozdźěl mjez wersijomaj

Z Wikipedije, swobodneje encyklopedije
Inhalt gelöscht Inhalt hinzugefügt
Rjadka 21: Rjadka 21:
[[Kategorija:Rodź. 1856]]
[[Kategorija:Rodź. 1856]]
[[Kategorija:Zemr. 1916]]
[[Kategorija:Zemr. 1916]]
[[Kategorija:Wosoba (Ketlicy)]]

Wersija wot 3. meje 2016, 12:27

Portret Jana Renča (1856–1916).

Jan Jurij Renč (* 29. januara 1856 w Ketlicach; † 24. meje 1916 tež tam) bě farar, lic. theol. a serbski kulturny prócowar.

Žiwjenje

Jan Renč, bratr Měrćina Renča, narodźi so jako syn Ketličanskeho kapłana Jana Karola Renča a jeho mandźelskeje Thusneldy rodź. Fuhrmanec z Wóslinka. Po tym zo prěnje pjeć lět do Ketličanskeje wjesneje šule chodźeše, hdźež běše šuler Korle Awgusta Kocora, poda so jutry 1867 na gymnazij do Budyšina. Wot lěta 1876 studowaše teologiju w Lipsku, hdźež běše sobustaw Łužiskeho prědarskeho towarstwa a jeho wotrjada „Sorabika“. W lětomaj 1877 a 1878 wobdźěli so Renč na, wot Imiša nawjedowanym serbskim prědarskim seminarje w Hodźiju. Wot lěta 1879 do 1888 skutkowaše wón jako wikar a kapłan w Ketlicach. Po nanowej smjerći w lěće 1888 běše tamniši farar. Dnja 24. meje 1916 zaja nježenjeneho boža ručka.

Jan Renč wuda 1884 němsku knihu wo stawiznach Ketličanskeje wosady. Při jeje přihotach namaka originalny list čěskeho krala Václava IV. z lěta 1395, w kotrymž tutón wsy Ketlicy, Jěrkecy a Chrapow pod škit bratrow von Nostitz staji. W lěće 1895 spisa disertaciju wo lisće swj. Jakuba, na čož jemu uniwersita w Jenje licenciat teologije spožči. Wón dopisowaše do Serbskich Nowin a Misionskeho Posoła. Wot lěta 1883 bě Jan Renč čłon Maćicy Serbskeje.

Česćowanja

Rakuski kejžor wuznamjeni jeho z ryćerskim křižom Franca Josefa a Saksko-Weimarski wulkowójwoda z ryćerskim křižom prěnjeje rjadownje Sokołoweho rjadu.

Žórle

  • Jan Křižan: Nekrolog LXXVIII. W: Časopis Maćicy Serbskeje. Lětnik 69 (1916), čo. 1 a 2, str. 111–113. (hsb.)
  • Rudolf Kilank: Renč, Jan. W: Jan Šołta, Pětr Kunze, Franc Šěn (wud.): Nowy biografiski słownik k stawiznam a kulturje Serbow. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 1984, str. 467.
Z Wikipedije, swobodneje encyklopedije